[اِ رَ / رِ نِ] (نف مرکب)مستأجر.

(~. نِ) [ ع - فا. ] (ص فا.) آن که در محل اجاره‌ای زندگی می‌کند، مستأجر. اجازه (اِ زِ) [ ع. اجازه ] ۱- (مص م.) رخصت دادن، رخصت. ۲- (اِ.) گواهی صلاحیت دادن فتوی به کسی از طرف یک عالِم.

(صفت فاعلی) [عربی. فارسی] [ejārenešin] آن‌که در محل اجاره‌ای به‌سر می‌برد و به صاحب‌خانه اجاره‌بها می‌دهد؛ مستٲجر.